دکلمه غزل لعل سیراب به خون تشنه با صدای نسرین محمدی
لعل سیراب به خون تشنه لب یار من است وز پی دیدن او دادن جان کار من است
شرم از آن چشم سیه بادش و مژگان دراز هر که دل بردن او دید و در انکار من است
ساروان رخت به دروازه مبر کان سر کو شاهراهی است که منزلگه دلدار من است
بنده طالع خویشم که در این قحط وفا عشق آن لولی سرمست خریدار من است
طبله عطر گل و زلف عبیر افشانش فیض یک شمه ز بوی خوش عطار من است
باغبان همچو نسیمم ز در خویش مران کاب گلزار تو از اشک چو گلنار من است
شربت قند و گلاب از لب یارم فرمود نرگس او که طبیب دل بیمار من است
آنکه در طرز غزل نکته به حافظ آموخت یار شیرین سخن نادره گفتار من است
دکلمه غزل به دام زلف تو با صدای نسرین محمدی
به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است بکش به غمزه که اینش سزای خویشتن است
گرت ز دست برآید مراد خاطر ما به دست باش که خیری به جای خویشتن است
به جانت ای بت شیرین دهن که همچون شمع شبان تیره مرادم فنای خویشتن است
چو رای عشق زدی با تو گفتم ای بلبل مکن که آن گل خندان برای خویشتن است
به مشک چین و چگل نیست بوی گل محتاج که نافه هاش ز بند قبای خویشتن است
مرو به خانه ارباب بی مروت دهر که گنج عافیتت در سرای خویشتن است
بسوخت حافظ و در شرط عشقبازی او هنوز بر سر عهد و وفای خویشتن است
دکلمه غزل روضه خلد برین با صدای نسرین محمدی
روضه خلد برین خلوت درویشان است مایه محتشمی خدمت درویشان است
گنج عزلت که طلسمات عجایب دارد فتح آن در نظر رحمت درویشان است
قصر فردوس که رضوانش به دربانی رفت منظری از چمن نزهت درویشان است
آنچه زر می شود از پرتو آن قلب سیاه کیمیائیست که در صحبت درویشان است
آنکه پیشش بنهد تاج تکبر خورشید کبریائیست که در حشمت درویشان است
دولتی را که نباشد غم از آسیب زوال بی تکلف بشنو دولت درویشان است
خسروان قبله حاجات جهانند ولی سببش بندگی حضرت درویشان است
روی مقصود که شاهان به دعا می طلبند مظهرش آینه طلعت درویشان است
از کران تا به کران لشکر ظلم است ولی از ازل تا به ابد فرصت درویشان است
ای توانگر مفروش این همه نخوت که تو را سر و زر در کنف همت درویشان است
گنج قارون که فرو می شود از قهر هنوز خوانده باشی که هم از غیرت درویشان است
حافظ ار آب حیات ازلی می خواهی منبعش خاک در خلوت درویشان است
من غلام نظر آصف عهدم کو را صورت خواجگی و سیرت درویشان است
دکلمه غزل صوفی از پرتو می با صدای نسرین محمدی
صوفی از پرتو می راز نهانی دانست گوهر هر کس از این لعل توانی دانست
قدر مجموعه گل مرغ سحر داند و بس که نه هر کو ورقی خواند معانی دانست
عرضه کردم دو جهان بر دل کار افتاده بجز از عشق تو باقی همه فانی دانست
آن شد اکنون که ز ابنای عوام اندیشم محتسب نیز در این عیش نهانی دانست
دلبر آسایش ما مصلحت وقت ندید ورنه از جانب ما دل نگرانی دانست
سنگ و گل را کند از یمن نظر لعل و عقیق هر که قدر نفس باد یمانی دانست
ای که از دفتر عقل آیت عشق آموزی ترسم این نکته به تحقیق ندانی دانست
می بیاور که ننازد به گل باغ جهان هر که غارتگری باد خزانی دانست
حافظ این گوهر منظوم که از طبع انگیخت زاثر تربیت آصف ثانی دانست