دکلمه غزل به کوی میکده هر سالکی با صدای نسرین محمدی
به کوی میکده هر سالکی که ره دانست دری دگر زدن اندیشه تبه دانست
زمانه افسر رندی نداد جز به کسی که سرفرازی عالم در این کله دانست
بر آستانه میخانه هرکه یافت رهی ز فیض جام می اسرار خانقه دانست
هر آنکه راز دو عالم ز خط ساغر خواند رموز جام جم از نقش خاک ره دانست
ورای طاعت دیوانگان ز ما مطلب که شیخ مذهب ما عاقلی گنه دانست
دلم ز نرگس ساقی امان نخواست به جان چرا که شیوه آن ترک دل سیه دانست
ز جور کوکب طالع سحرگهان چشمم چنان گریست که ناهید دید و مه دانست
حدیث حافظ و ساغر که می زند پنهان چه جای محتسب و شحنه پادشه دانست
بلند مرتبه شاهی که نه رواق سپهر نمونه ای ز خم طاق بارگه دانست
دکلمه غزل گل در بر و می در کف با صدای نسرین محمدی
گل در بر و می در کف و معشوق به کام است سلطان جهانم به چنین روز غلام است
گو شمع میارید در این جمع که امشب درمجلس ما ماه رخ دوست تمام است
در مذهب ما باده حلال است ولیکن بی روی تو ای سرو گل اندام حرام است
گوشم همه بر قول نی و نغمه چنگ است چشمم همه بر لعل لب و گردش جام است
در مجلس ما عطر میامیز که ما را هر لحظه ز گیسوی تو خوشبوی مشام است
از چاشنی قند مگو هیچ و ز شکر زان رو که مرا از لب شیرین تو کام است
تا گنج غمت در دل دیوانه مقیم است همواره مرا کوی خرابات مقام است
از ننگ چه گویی که مرا نام ز ننگ است وز نام چه پرسی که مرا ننگ ز نام است
میخواره و سرگشته و رندیم و نظر باز وانکس که چو ما نیست در این شهر کدام است
با محتسبم عیب مگویید که او نیز پیوسته چو ما در طلب عیش مدام است
حافظ منشین بی می و معشوق زمانی کایام گل و یاسمن و عید صیام است
دکلمه غزل در این زمانه با صدای نسرین محمدی
در این زمانه رفیقی که خالی از خلل است صراحی می ناب و سفینه غزل است
جریده رو که گذرگاه عافیت تنگ است پیاله گیر که عمر عزیز بی بدل است
نه من ز بی عملی در جهان ملولم و بس ملالت علما هم ز علم بی عمل است
به چشم عقل در این رهگذار پر آشوب جهان و کار جهان بی ثبات و بی محل است
بگیر طره مه چهره ای و قصه مخوان که سعد و نحس ز تاثیر زهره و زحل است
دلم امید فراوان به وصل روی تو داشت ولی اجل به ره عمر رهزن امل است
به هیچ دور نخواهند یافت هشیارش چنین که حافظ ما مست باده ازل است