دکلمه غزل ای غایب از نظر با صدای نسرین محمدی
ای غایب از نظر به خدا می سپارمت جانم بسوختی و به دل دوست دارمت
تا دامن کفن نکشم زیر پای خاک باور مکن که دست ز دامن بدارمت
محراب ابرویت بنما تا سحرگهی دست دعا برآرم و در گردن آرمت
گر بایدم شدن سوی هاروت بابلی صد گونه جادویی بکنم تا بیارمت
خواهم که پیش میرمت ای بی وفا طبیب بیمار باز پرس که در انتظارمت
صد جوی آب بسته ام از دیده بر کنار بر بوی تخم مهر که در دل بکارمت
خونم بریخت وز غم عشقم خلاص داد منت پذیر غمزه خنجر گذارمت
می گریم و مرادم از این سیل اشکبار تخم محبت است که در دل بکارمت
بارم ده از کرم سوی خود تا به سوز دل در پای دم به دم گهر از دیده بارمت
حافظ شراب و شاهد و رندی نه وضع توست فی الجمله می کنی و فرو می گذارمت
دکلمه غزل ای هدهد صبا با صدای نسرین محمدی
ای هدهد صبا به سبا می فرستمت بنگر که از کجا به کجا می فرستمت
حیف است طایری چو تو در خاکدان غم زین جا به آشیان وفا می فرستمت
در راه عشق مرحله قرب و بعد نبست می بینمت عیان و دعا می فرستمت
هر صبح و شام قافله ای از دعای خیر در صحبت شمال و صبا می فرستمت
تا لشکر غمت نکند ملک دل خراب جان عزیز خود به نوا می فرستمت
ای غایب از نظر که شدی همنشین دل می گویمت دعا و ثنا می فرستمت
در روی خود تفرج صنع خدای کن کایینه خدای نما می فرستمت
تا مطربان ز شوق منت آگهی دهند قول و غزل به ساز و نوا می فرستمت
ساقی بیا که هاتف غیبم به مژده گفت با درد صبر کن که دوا می فرستمت
حافظ سرود مجلس ما ذکر خیر توست بشتاب هان که اسب و قبا می فرستمت
دکلمه غزل یا رب سببی ساز با صدای نسرین محمدی
یا رب سببی ساز که یارم به سلامت بازآید و برهاندم از بند ملامت
خاک ره آن یار سفر کرده بیارید تا چشم جهان بین کنمش جای اقامت
فریاد که از شش جهتم راه ببستند آن خال و خط و زلف و رخ و عارض و قامت
امروز که در دست توام مرحمتی کن فردا که شوم خاک چه سود اشک ندامت
ای آن که به تقریر و بیان دم زنی از عشق ما با تو نداریم سخن خیر و سلامت
درویش مکن ناله ز شمشیر احبا کاین طایفه از کشته ستانند غرامت
در خرقه زن آتش که خم ابروی ساقی برمی شکند گوشه محراب امامت
حاشا که من از جور و جفای تو بنالم بی داد لطیفان همه لطف است و کرامت
کوته نکند بحث سر زلف تو حافظ پیوسته شد این سلسله تا روز قیامت
دکلمه غزل شنیده ام سخنی خوش با صدای نسرین محمدی
شنیده ام سخنی خوش که پیر کنعان گفت فراق یار نه آن می کند که بتوان گفت
حدیث هول قیامت که گفت واعظ شهر کنایتی است که از روزگار هجران گفت
نشان یار سفر کرده از که پرسم باز که هرچه گفت برید صبا پریشان گفت
فغان که آن مه نامهربان مهر گسل به ترک صحبت یاران خود چه آسان گفت
من و مقام رضا بعد از این و شکر رقیب که دل به درد تو خو کرد و ترک درمان گفت
غم کهن به می سالخورده دفع کنید که تخم خوشدلی این است پیر دهقان گفت
گره به باد مزن گرچه بر مراد رود که این سخن به مثل باد با سلیمان گفت
به مهلتی که سپهرت دهد ز راه مرو تو را که گفت که این زال ترک دستان گفت
مزن ز چون و چرا دم که بنده مقبل قبول کرد به جان هر سخن که جانان گفت
که گفت حافظ از اندیشه تو آمد باز من این نگفته ام آن کس که گفت بهتان گفت